- Γράφει η Αγγελική Γκαλμπένη
Πολύ συχνά πολλά υποσχόμενοι πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες στην πορεία τους μας απογοητεύουν καθώς τα έργα τους δεν έχουν ανοδική πορεία. Με τον Γουίνγκαρτ δεν συμβαίνει αυτό. Με αυτή του την ταινία μοιάζει να έχει αποφασίσει τι εικόνα θέλει να προκαλέσει στον κινηματογραφικό κόσμο και μάλιστα πρόκειται για μια απ’ τις καλύτερες ταινίες που γέννησε η αμερικάνικη ήπειρος τις τελευταίες δύο δεκαετίες!Το στόρι δεν είναι τίποτα πρωτότυπο για ταινία μυστηρίου: Ένας ξένος φτάνει στο σπίτι μιας οικογένειας, ως φίλος του σκοτωμένου γιου τους, τον φιλοξενούν και πολύ γρήγορα καταλαβαίνουν ότι ο επισκέπτης συνδέεται με τους φόνους, που όλο και πληθαίνουν στην περιοχή τους. Ο Ντείβιντ φτάνει στην περιοχή του Νιού Μέξικο, στο σπίτι μιας μικροαστικής μητριαρχικής οικογένειας. Τους λέει ότι είναι φίλος με τον γιο και υπηρετούσαν μαζί στο στρατό όταν εκείνος σκοτώθηκε. Η μητέρα τον υποδέχεται και τον προσκαλεί να μείνει μαζί τους λίγες μέρες. Ο πατέρας είναι καχύποπτος στην αρχή αλλά μετά από μια βραδιά παρέα με μπόλικες μπύρες γίνονται οι καλύτεροι φίλοι. Αφού ο Ντέιβιντ αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλους της οικογενείας, κάποιοι φόνοι που όλο και πληθαίνουν στην περιοχή, στρέφουν και πάλι την προσοχή επάνω του. Αυτή η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα φιλμ νουάρ της χρυσής εποχής με ατού της το ότι γυρίστηκε με σύγχρονα μέσα και πρωτότυπη σκηνοθεσία. Είμαι σίγουρη ότι θα την απολαύσετε κι εσείς, μόνο… προσοχή σε ποιον ανοίγετε την πόρτα σας από δω και πέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι ελεύθερα